Kundërshtarët më të mëdhenj të anëtarësimit të Maqedonisë në BE për momentin janë Rumen Radev, ose “agjenti i Putinit” dhe Hristijan Mickoski. Të dy e bëjnë këtë në mënyra të ndryshme, por qëllimi i tyre është i njëjtë.
Shkruan Ljubisha NIKOLOVSKI
Kundërshtarët më të mëdhenj të anëtarësimit të Maqedonisë në BE për momentin janë Rumen Radev, ose “agjenti i Putinit” dhe Hristijan Mickoski. Të dy e bëjnë këtë në mënyra të ndryshme, por qëllimi i tyre është i njëjtë.
Fatmirësisht, i pari tashmë “po i ndodh popullit” i cili u lodh nga sundimi “i përkohshëm” i vetëm në kushtet e krizës politike në Bullgari, periudhë gjatë së cilës ai e rusizoi vendin. Protestat e zhvilluara këto ditë në Sofje janë reagim ndaj largimit të Bullgarisë nga BE dhe NATO dhe rrezikut të forcave proruse në parlamentin bullgar.
Është vetëm çështje kohe kur edhe qytetarët e Maqedonisë do ta “shpërthejnë filmin” që menaxhmenti i VMRO-DPMNE-së ua projekton me muaj të tërë kundër ndryshimeve kushtetuese, kundër BE-së dhe SHBA-së, e mbi të gjitha kundër Maqedonisë që të kujton shumë një skenar nga produksioni i “Mosfilm”.
Por as Radev dhe as Mickoski nuk e kuptojnë se hyrja e Maqedonisë në BE është punë e përfunduar. Dyert e Brukselit janë të hapura dhe për këtë duket më së shumti ish-ministri bullgar i Mbrojtjes dhe lideri nderi i VMRO-BND, Krsimir Karakaçanov. Ai vetëm tani e kupton se diplomacia maqedonase tashmë e ka përfunduar punën e saj pa e ditur Bullgaria se çfarë po ndodh në qarqet diplomatike të Brukselit dhe Uashingtonit.
Nuk ka provë më të madhe të misionit të përfunduar me sukses të Bujar Osmanit sesa pranimi i tij prej tij:
“Nëse vazhdojmë të dremitim në të njëjtën mënyrë, jo vetëm që Shkupi nuk do të detyrohet nga Brukseli të bëjë ndonjë ndryshim në marrëdhëniet me Bullgarinë, por edhe Bullgaria do të dalë fajtore. Ka disa precedentë në tre javët e fundit që duhet t’i vëmë re. Së pari, fakti që ministri i Punëve të Jashtme të Maqedonisë, Bujar Osmani, në mënyrë aktive ka vizituar institucionet në Bruksel, ka marrë pjesë dhe ka mbajtur takime me grupe të ndryshme eurodeputetësh, në të cilat ka shpifur sinqerisht, pa emër për Bullgarinë”, thotë Karakaçanov.
“Shkupi po përpiqet ta kthejë raportin në favor të tij dhe gati e bëri Bullgarinë fajtore. Ky është një rast i paprecedentë në praktikën e Parlamentit Evropian dhe të burokratëve në Bruksel – që një vend kandidat i lejon vetes të bëjë deklarata të tilla dhe të bëjë një retorikë të tillë kundër një shteti anëtar. Kjo nuk është lejuar deri më tani”, thotë Karakachanov.
Ai akuzon se në gjithë këtë ka edhe presion të jashtëm nga SHBA-të, sepse, siç thotë ai, atë që tha kryeministri në Rejkjavik e ka përsëritur edhe ambasadorja amerikane në Shkup, Angela Ageler – në formë më të butë, por në të njëjtin kuptim.
Që vetëm amatorët e politikës dhe diplomacisë të mos e kuptojnë se pas kësaj Qeverie qëndrojnë forca të mëdha që shtyjnë projekte të mëdha gjeostrategjike, që t’i shkelin lojtarët e vegjël të “pallatit të bardhë”.
Blinken, Macron, Ursula, Scholz, janë vetëm emrat pas të cilëve qëndrojnë vendet lider në politikën ndërkombëtare dhe që qëndruan më hapur pas momentit të ndryshimeve kushtetuese.
Kjo nuk do të thotë se kësaj Qeverie i është dhënë një konfirmim bosh se do të “kalojë” pa reforma të rënda në fusha kyçe që tashmë janë jashtë kontrollit. Por së pari duhet të mbyllet dosja e negociatave të hapura për anëtarësim, me ndihmën e VMRO-DPMNE-së dhe më pas do të funksionojë “makina bluarëse” e reformave të diktuara nga po ata që i dhanë “pasaportën” e anëtarësimit.
Nga aty duket se Maqedonia do të vazhdojë rrugën e saj të nisur drejt BE-së me ose pa Mickoskin. I takon atij të vendosë se cilën rrugë do të marrë, nëse do të udhëtojë me tren apo me varkë.
